Brak tytułu

zaplątana w sidła rzeczywistości, próbuje uciec przed tym co nieuchronne. Dryfując na krawędzi uczuć, poszukuje sensownych rozwiązań. Może przyjdą same? o poranku znajdę je uśpione na poduszce, która niedawno tuliła mój policzek. Wszelkie nieudane codzienności skryły się pod białą kołdrą, która teraz wypełnia kadr za oknem. Potrzebuje rozmowy, takiej prawdziwej. Zakończonej muśnięciem wschodzącego słońca. Egoistycznie pragnę odrobiny czułości i lodowatych dłoni rozgrzanych płonącą tęsknotą. Naiwna jak mała dziewczynka ukrywam każdą kroplę nadziei. Gromadzę zapasy wspomnień, które kiedyś będą suszyć łzy lub może powodować ich upust. Chcę oddychać powietrzem, a najlepiej smakuje mi to przesiąknięte Tobą.