Brak tytułu

Muszę przekonać rzeczywistość, że jestem silna. Pozornym szczęściem, pokażę, że świetnie sobie radzę. Nie chcę, żeby ktokolwiek widział, moje przepełnione bólem spojrzenie, serce niespokojnie bijące, drżące dłonie z przerażenia. Każdego dnia, pragnę udowodnić sobie, że potrafię normalnie egzystować. Wkroczyć w labirynt życia, nie gubiąc się na pierwszym zakręcie. To niebezpieczne, podążać samemu przez tak zawiłe ścieżki. Wszyscy rozkazują mi wyrzucić Ciebie z serca. Przykro mi, ale to nie jest możliwe. Zawsze tam będziesz. Zamykając powieki, powracam do naszych wspomnień. Uwielbiam ten twój uśmiech, unikalny, niezbadany. To spojrzenie, pełne tego wszystkiego, czego nie potrafię jednoznacznie określić. Tak, wiem, muszę pozwolić na twoje szczęście. Jednak, każda z najmniejszych tkanek mego organizmu chce zatrzymać Ciebie dla mnie. Wykraść światu i uciec, tam gdzie nie wschodzi szara rzeczywistość. Chciałabym, żebyś mnie teraz przytulił i wyszeptał tak jak kilka miesięcy temu "jesteś dla mnie ważna". Nie potrafię już zatamować potoków łez, które skrzętnie ukrywam przed promieniem słońca. To ja, wielka życiowa przegrana. Muszę wsiąść w pociąg ku dorosłości z bagażem nieudanych decyzji. Nie pomagajcie mi, nie chcę tego. Nie chcę słyszeć, ze ktoś się o mnie martwi, że ponownie kogoś zawiodłam.
Wychodząc z domu, cierpienia ukryje w szafie. Niech świat ujrzy mój uśmiech.