Brak tytułu

Przesiąknięte obojętnością uczucia leżą niezależnie na przemoczonym łzami chodniku. Odebrano mi nadzieję. W zamian dając puste słowa, nie mające wydźwięku w życiu. Chciałabym być pełna tego wszystkiego co było nasze. Poczuć znów zapach tamtego powietrza, które zmętniało pod wpływem mijających dni. Uwalniało woń Twoją i Moją, miało w sobie coś jeszcze, lekką nutę zaufania i niepisanej obietnicy, że przyszłość nie umrze zamknięta w naszych tęczówkach. Chwile, odegrane niczym spektakl dusz spragnionych swojej obecności. Marzec, który zamyka w konturach swych dat roczną historię, mając nadzieję, że przedłuży ją o kolejne lata.Chce tego. Potajemnie składam ciche błagania, żeby każdy z następujących po sobie dni, nie był tym ostatnim. Nie, to nie jest przejaw czystego egoizmu. Brak przygotowania na zobojętnienie każdej mojej komórki, która podświadomie wywołuje impulsy, pod wpływem Twojej obecności. Uczucie pustki i samotności odbija się głośnym echem w moim sercu. Zapomniałam, że lawendowe poranki były przywłaszczone, należą do współgrających ze szczęściem dusz. Fałszywe drogowskazy zmian wyrastają na moich ścieżkach, są na kształt kamieni, o które potykam się każdego dnia. Nie potrafię zapomnieć, pozwalając na szczęście, w którym nie ma Ciebie. Dostaje tyle maleńkich znaków przypominających. Kryją się za firanką, w sklepie, w koronie drzew i zaskakują mnie, codziennie na nowo. Zabrońmy nazywać sobie to uczucie, wpadając w pułapkę wyrazów, które ciągną za sobą walizkę konsekwencji. Krzyk szeptu zwiastujący koniec, przerwie taniec dwojga pozornie obcych sobie dusz.