bardzo ją drażnił...

Nie potrafię ubrać w słowa stanu mojej duszy. Drżącą dłonią spisywałam na kartach rzeczywistości plany na przyszłe życie. Upadły tak szybko, jak zostały stworzone. Czym jest przyszłość wobec klęsk dnia dzisiejszego? Pustym echem pozbawionym odpowiedniego dźwięku. Pozbawiona sił, chwytam się tonących nadziei. Wykłócam się z Bogiem o własne szczęście. Które składa się z kilku chwil wykradzionych światu. Czy wysłucha mojej prośby zroszonej łzami? Powiedział, że w cierpieniu mam odnaleźć sens swego życia. Możliwe, że dla niego to błahostka. Dla mnie to sztuka, której każdego dnia uczę się na nowo. Pośród wspomnień odnalazłam spojrzenia, które sprawiają, że tracę panowanie nad sobą. Chcę zostać w Twoich ramionach. Taka prośba to samobójstwo. Wtedy z bólu pękłoby mi serce. Wyszukałam słowa, które wyrażały cząstki uczucia. Uczucia, które samo w sobie jest wiązanką skomplikowanych znaczeń. Moje ramiona skrywają w sobie znamię wyciśnięte twymi dłońmi. Chciałam przedłużyć w czasie chwile, kiedy byłeś blisko. Chyba pragnęłam go oszukać, ale to również nie jest możliwe. Powinnam zachować kilogramy Ciebie. Kilogramy tych momentów, kiedy karmiłam swoje nienasycone oczy Twoim obliczem. Zainspirowana Twoją duszą, którą skrywasz pod imponującą męskością. Z chwilą gdy odejdziesz. Z chwilą gdy odejdziesz, przestanę istnieć. Moje słabe serce rozpadnie się na miliony kawałeczków, pewnie zabierzesz ze sobą ich kilka. Kilka istotnych dla mojego dalszego życia. Proszę, pamiętaj, że muszę nauczyć się na nowo oddychać. Oddychać powietrzem, w którym nie ma Ciebie.

bardzo ja drażnił, ale gdyby mogła, zostałaby z nim na zawsze.
Eric-Emmanuel Schmitt