wczorajsza jesień

Potoki rozpaczy zalały moją duszę. Samotna jesień zdjęła płaszcz uśmiechu i rozgościła się w czterech ścianach. Zapragnęłam wyrzucić z swego życia nadzieję. Zepchnąć ją w bezkształtne krawędzie. Ona pozostała. Dzielnie zasypiając na barwnej poduszce wyszywanej złotą nicią wiary. Rozpadam się na małe elementy, a następnie powracam do życia, nie dopasowując adekwatnie fragmentów. Przegrywam z własnym psyche walkę o szczęśliwe jutro, pojutrze i kilkanaście innych dni wyrwanych z barwnej palety. Opuszkami palców muskam miłość, która stoi za oknem wpatrując się w przestrzeń pustymi oczyma. Jej kontury wypełnione są nieosiągalnością, połyskują drobinkami szczęścia oraz ociekają łzami. Niczym kryształowe zwierciadło odbija moje lęki, pragnąc uciec przed nieuniknionym rozstaniem. Tęsknota, sentyment, wspomnienie rozrywają na strzępy pozorny uśmiech. Unicestwiają wszelkie marzenia oraz wyobrażenia. Nieuodpornione serce na uroki mężczyzny przeżywa niewyobrażalne katusze, wiedząc, że On zawsze będzie stał centymetr za daleko. Dystans, nigdy nie pozwoli kobiecej duszy zatonąć w enigmatycznych tęczówkach. Nie udzieli dyspensy na pojedynczy dotyk, cząstkę zapachu czy odrobinę namiętności. Zniszcz to. Zburz mur racjonalnych prawidłowości. Zabierz mnie daleko, na samotne wrzosowiska. Lub odejdź nie pojawiając się więcej. Zniknij wraz z wczorajszą jesienią, butelką czerwonego wina i francuską piosenką.

jesienne sentymenty