potrzebuję tego

Wiesz, czasem jeszcze chodzę ciemną nocą po Paryżu. Niekiedy wpatruję się godzinami w księżycową pełnię. Tak, zgadłeś przypomina mi właśnie o nas. Pamiętasz, jak opowiedziałeś mi, że zawsze spotykamy się w pełnię? Każde z Twoich wyrazów zapisałam w szufladach pamięci. Nadal wylewam potoki łez na filmach, które znam już na pamięć. Zbyt dużo we mnie uczuć, emocji, sentymentów. Mam jedną, największą miłość - litery. Uwielbiam je tworzyć, czytać, konstruować, niczym wysokiej klasy architekt. W niektórych kwestiach nic się nie zmieniło. Nadal pragnę zatańczyć w deszczu, marzę o randce na dachu, rozmowach do rana przy blasku świecy i butelkach czerwonego wina. Powtarzałam to sobie tyle razy, ale teraz to zapiszę. Może słowo pisane, ma większy wymiar urzeczywistnienia? Muszę zastąpić stare wspomnienia nowymi. Powinnam wpleść w swoje życie nową postać mężczyzny. Ty, jesteś piękny. Jestem zauroczona cudownością Twojej duszy, słów, gestów. Jesteś wspaniałym wyobrażeniem wspólnej przyszłości. Wybrałeś. Ja zostałam pozbawiona tego przywileju. Być może oboje zostaliśmy. Byliśmy sobie potrzebni, aby rozpocząć nowe rozdziały własnego życia. To nie jest pożegnanie, bo ciągle mam nadzieję, na cud, który nie nadejdzie. Kto powiedział, że kobieta nie żyje złudzeniami? Chcę odkrywać kawałki Ciebie. Skrupulatnie badać skomplikowane elementy męskiej duszy. Chcę zatracić się w Twym przenikliwym spojrzeniu, które działa na mnie jak krople deszczu w sierpniowe popołudnie. Na horyzoncie przyszłości pojawił się ktoś nowy, inny. Ktoś kto nigdy nie zrekompensuje mi Twojej nieobecności. Chcę zaryzykować, chcę pozwolić na szczęście, w którym nie ma Ciebie. Potrzebuje tego. Potrzebuje być kawałkiem czyjejś rzeczywistości. Chyba nawet marzę o tym, żeby ktoś musnął swoimi wargami o poranku moje czoło, obejrzał ze mną film i starł łzy. On nie zastąpi Ciebie, ale daje mi nadzieje, że miłość jest pozbawiona cierpienia i chorego egoizmu.