pozwolić mu odejść

Nigdy nie przypuszczałam, że zdecyduje się napisać do Ciebie list. List, którego nigdy nie przeczytasz, ale chcę zawrzeć w nim słowa i uczucia, o których powinieneś wiedzieć. Muszę rozliczyć się z przeszłością. Rozbudzanie wspomnień nie jest dobre dla mnie. Zabija mnie. Powoli i niezauważalnie.
Każde z Twoich słów dotykało ran, które są pamiątką po Tobie w moim sercu. Wiesz, sprawiały, że powoli znikały, goiły się w nadzwyczajnie ekspresowy sposób. Spowodowały, że na maleńką ilość czasu uciekałam w marzenia, wracałam do wspomnień, w których nadal jestem trochę zakochana. Dawałeś mi nadzieję, może nawet nieświadomie, ale z pewnością niepotrzebnie. To mnie zabiło.
Łzami zroszę te słowa, a raczej uczucia, bo właśnie to chcę wyrazić. Może obiecam sobie, że to ostanie, jakie zagoszczą w moich źrenicach spowodowane Tobą? Wciąż to robię. Nieustannie wracam do Ciebie. Niedosłownie, ale w myślach, we wspomnieniach, uczuciach, snach. Tak, to właśnie w tych ostatnich gościsz najczęściej. Bezsenne noce nie są już moim sprzymierzeńcem. Samotność rozlewa się w mojej duszy niczym gorąca lawa, wypalając okruszki nadziei. Wiesz co się z nią stało? Dzisiaj umarła. Zobacz, wcale nie na końcu.
Nie pisz, nie dzwoń, nie proponuj, nie obiecuj. Dobrze wiesz, że Ci ulegnę. Pokusa jest zbyt duża. Ja jestem zbyt słaba. Nie widzisz tego. Nie zauważasz jak krucha jestem, bezradna i bezbronna. Jak pragnę ramion, które pomieszczą cały mój świat. Czy proszę o wiele?
Muszę Cię pożegnać, nawet jeśli bardzo nie chce tego moje serce.
Żegnaj, wrócisz w środku nocy z Tęsknotą za Tobą.