przerażająco samotna

Chciałam spróbować jak smakuje szczęście. W skrzynce na listy znalazłam zaproszenie adresowane do mnie. Wahałam się. Jednak pełna wątpliwości przyjęłam propozycję. Maleńką łyżeczką nabierałam jego drobiny i próbowałam powoli, nieśpiesznie, uważając, aby nie wyrzucić żadnego okruszka. Jaki ma smak? Nie pytaj. Z każdą następną porcją przekonywałam się, że jest wspaniałe. Jest wszystkim tym, co ma się ochotę zachować tylko dla siebie i wracać na specjalne okazje. Jednak w moim życiu stan euforii jest ulotny, jak mydlana bańka czy kropla deszczu umierająca na malinowych wargach. Cicho, na palcach zaczęły wkradać się wątpliwości. Zmieniły smak szczęścia. Zasiały niepewność, obawę, lęk. Teraz zostaje sama. Pytania, które krążą w moje głowie, a na które nie znajduje odpowiedzi krępują moje ruchy. Czemu tak szybko zgubiłam sens swojego życia? Dlaczego każde uczucie jest obwarowane fosą rozterek? Każda decyzja wypełniona powątpiewaniem? Trzymam własny los w swoich dłoniach i chciałabym móc przekazać komuś innemu. Tak nagle poczułam się przerażająco samotna. Tak szybko lęk zaczął paraliżować moje myśli, gesty, słowa. Gdzie odszukać odpowiedzi? Niewytłumaczalne łzy moczą mój życiorys, jeszcze piętnaście minut i ponownie spróbuje żyć.