Jestem

Chciałabym opowiedzieć Ci o sobie. Chciałabym, ale nie potrafię. Słowa wydają się nagle zbyt puste, aby przedstawić coś czego nie ma. Tak, wiem, pewnie teraz kręcisz głową myśląc Miałaś opowiadać o sobie, a przecież Ty istniejesz. To właśnie Ja, pełna sprzeczności. Rozdarta w świecie, w którym nie potrafię znaleźć własnego miejsca. Czasem wydaje mi się, że nie istnieje. Że papieros, który tli się w mojej dłoni tak naprawdę lewituje w powietrzu. Nie. Jestem. Możesz mnie spotkać w autobusie, pociągu, sklepie. Pewnie zastanawiam się godzinami, którą sukienkę przymierzyć i które pomidory smakują najlepiej. Myślę, że nie zwrócisz na mnie uwagi lub z podirytowaniem spojrzysz w moją stronę. Tak. Jestem szara jak listopadowa codzienność. Nie rzucam się w oczy, nie noszę dredów, nie mam kolczyka w brwi. Lecz kiedy widzę jak siedzisz zamyślony w parku lub smutny z policzkiem przyklejonym do szyby w autobusie, chce podać Ci dłoń. Udowodnić, że jestem, że potrafię, że umiem. Może zastanawiasz się dlaczego Ci się przyglądam, dlaczego moje oczy szklą się by zaraz potem uciec w innym kierunku. Inspiruje się ludźmi, chwilami, przeżyciami. Niby mnie znasz czytasz to co piszę i staję się w pewien sposób ważna. Może to co piszę skłoniło Cię do jakichś przemyśleń. Nawet banalnych. Jednak dla Ciebie jestem nic nie znaczącą drobiną w świecie absurdów. Nie chcę żebyś mnie zauważył i spytał która godzina. Chce być w ukryciu. Chce być wróżką która fotografuje niezwykłe momenty i zatrzymuje je w kadrze słów, by ktoś inny mógł to przeżyć na swój własny sposób.